خون و فوتبال، مصدومیتهای شدید در مستطیل سبز (بخش دوم)
فوتبال را که ورزشی جهانیست همه با تشویق و شعار میشناسند. آن همه تماشاگر که گاهی به مرز 150 هزار نفر میرسند میتواند صحنهای رویایی برای بازیکنانی باشد که هدفشان ایستادن مقابل هواداران بوده و برای همین تمام سختیهای ورزش فوتبال را به جان خریدهاند. اما ما تنها یک روی سکه را دیدیم. روی دیگر فوتبال فارغ از شادی و تشویق، دردهای غیرقابل تصور و خون و خون ریزی است. زمانی که برای هدف استخوانها خرد میشوند و شما چارهای جز رفتن به زیر تیغ جراحی ندارید تا شاید روزی باز هم مقابل هواداران قرار گیرید. در این قسمت از مجله هوادار، به بررسی شدیدترین مصدومیتها در جهان فوتبال میپردازیم، پس با هوادار همراه باشید.
خوش شانسی یا بد شانسی، مسئله این است
اکثر اوقات ورزش فوتبال به این دلیل که بیشتر با نیم تنه پایینی بازیکنان بازی میشود، آثاری چون کشیدگی، پارگی و شکستگی را در ناحیه پا برای بازیکنان به همراه دارد. اگرچه نواحی دیگر نیز میتواند دچار آسیب شوند اما این مصدومیتها عموما به سرعت و توسط کادر مجرب پزشکی درمان میشوند با این حال گاها شاهد این هستیم که در بدو اتفاق، آنقدر موقعیت بغرنج است که بازیکن مصدوم دچار افسردگی شده و از زندگی ورزشی کناره گیری میکند. بعضی از بازیکنان تاریخ فوتبال که امید فراوانی به آنها بود، بارها برای بهبود محتاج جراحیهای سنگین شدهاند و در نهایت به سلامت پا به مستطیل سبز نهادند اما در مقابل بعضیها به این میزان خوش شانس نبودند.
بازیکنی شناخته شده در برزیل و جهان فوتبال، رونالدو نازاریو کسی که بلفطره امکان نداشت توپی را گل نکند. اما با تمام افتخاراتش، این بازیکن اگر در چرخه مصدومیت گرفتار نمیشد میتوانست چند برابر نزد هموطنانش معروف شود. خط آسیب دیدگیهای رونالدو نازاریو از سال 1999 زمانی که در کوپا آمریکا با تیم ملی برزیل بازی میکرد آغاز شد. بعد از طی دوران بهبود، نازاریو به اینتر پیوست اما این پیوند برایش خوش نبود و دچار کشیدگی در ناحیه زانو شد و به اجبار تن به تیغ جراحی داد.
پس از آن او در سال 2000 به دوباره به میادین بازگشت اما تنها پس از گذشت 6 دقیقه از بازی، هواداران با مشاهده آسیب دیدگی او و شنیدن فریادهایش باز هم امیدشان را از دست دادند. این بار اما رونالدو یک سال را به دور از فوتبال سپری کرد و نهایتا در سال 2002 به زمین فوتبال جام جهانی پا گذاشت و نمایشی درخشان از خود نشان داد تا هم به عنوان بهترین گلزن رقابت ها انتخاب شود و هم زمینه را برای قهرمانی برزیل مهیا کند. همچنین این درخشش باعث جلب نظر مدیران وقت رئال مادرید شد تا او را جذب باشگاه کنند. این را با اطمینان میگوییم که رونالدو نازاریو در رئال مادرید روزهای خوبی را سپری کرد.
فرناندو ردوندو هافبک تیم ملی فوتبال آرژانتین بود و سابقه توپ زنی برای رئال مادرید را داشت. فرناندو را همگی به عنوان یکی از با استعدادترین فوتبالیستهای تیم ملی آرژانتین میشناسند اما آسیب دیدگی های پیاپی او را به جایگاهی که شایستهاش است نرساند. او کارش را با میلان در سال ۲۰۰۰ آغاز کرد و برای این باشگاه در رقابت ها شرکت کرد (اما با تاخیر فراوان)، در همین تیم بود که از ناحیه رباط صلیبی دچار آسیب دیدگی شد و به ناچار در دو سال و نیم، ۳ بار با پای خودش به اتاق جراحی رفت. این بازیکن آرژانتینی برای نخستین بازی خود با پیراهن میلان دو سال و نیم صبر کرد. پس از پیوستن به رئال مادرید هم با آسیب دیدگی های شدیدی مواجه شد و در نهایت مجبور شد تا در سال ۲۰۰۴ برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کند.
به جرات میگویم این بازیکن انگلیسی یکی از بد شانس ترین بازیکنان جهان فوتبال است. عضله هر دو پایش با آسیب دیدگیهای طولانی مواجه شد که برای هر بازیکن فوتبال کابوسی وحشتناک است. هارگریوز تا زمانی که در بایرن مونیخ بازی می کرد با مشکل آسیب دیدگی مواجه نشد با این حال همین که به فوتبال انگلیس بازگشت بد بیاری پشت بد بیاری برایش رخ داد. او در فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹ زمانی که با پیراهن منچستریونایتد بازی میکرد از ناحیه زانو آسیب دید و تمام فصل را از دست داد. در سال ۲۰۱۰ از شرایط آسیب دیدگی خارج و آماده بازی شد اما تنها ۶ دقیقه برای شیاطین سرخ بازی نکرد بود که دوباره آسیب دید و این باعث شد تا پسران شیطان قراردادش را تمدید نکنند. اُوِن تصمیم گرفت مثل کارلوس توس، منچسترسیتی را به عنوان خانه بعدیاش انتخاب کند اما در این تیم هم تنها چند دقیقه بازی کرد و به اجبار مستطیل سبز را بدرود گفت. این در حالی بود که تنها ۳۱ سال سن داشت و به دلیل مصدومیت های شدید و سلامتی که نتوانست به دستش آورد دنیایش را که فوتبال بود ترک کرد.
دانیله در باشگاه پارما بازی می کرد و پست هافبک را بر گردن داشت. او برای نخستین بار در سال ۲۰۱۰ از ناحیه زانوی پای چپ دچار آسیب دیدگی شد که مانع از توپ زنیاش تا سال ۲۰۱۱ شد. با این حال گالوپا در سال ۲۰۱۲ دوباره آسیب دید و این بار هم چند ماه مستطیل سبز را از دور تماشا کرد. این بازیکنی ایتالیایی در فصل ۲۰۱۳-۲۰۱۴ باز هم آسیب دید و مصدومیت در ناحیه رباط صلیبیاش باعث شد نتواند در بازی های فصل به میدان برود و به کلی بعد از آن به دلیل عدم آمادگی روحیه جسمی و روحی نامناسب خداحافظی کند.
دایسلر بازیکن سابق تیم ملی فوتبال آلمان، سابقه حضور در بایرن مونیخ را داشت و یکی از قربانیان آسیب دیدگی به شمار می آید. مصدومیتهای او از سال ۱۹۹۹ و در سن 19 سالگی شروع شد. سیباستیان ابتدا دچار آسیب دیدگی از ناحیه رباط صلیبی شد (آسیبی رایج میان فوتبالیستها) که باعث شد برای مدت زیادی دور از میادین بماند. پس از بازگشت در سال ۲۰۰۱ دوباره آسیب دید و کل فصل را از دست داد. دایسلر در چهار فصل و نیمی که برای بایرن مونیخ به میدان رفت تنها ۶۲ بار بازی کرد تا این که در ماه مارس ۲۰۰۶ دوباره از ناحیه زانو آسیب دید و این باعث شد تا به کلی افسرده شود و در نهایت در سن ۲۷ سالگی برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کند.
مهاجم سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا، پیر لوویجی کاسیراگی هم جزو کسانی است که از آسیب دیدگی مصون نماند. او در حال حاضر در زمینه مربیگری فعالیت می کند، از بازیکنانی بود که بارها آسیب دیدگی های طولانی مدت را تجربه کرد تا جایی که حتی مجبور شد به خاطر آسیب دیدگی دست از فوتبال بردارد و کفشهایش را در ویترین افتخاراتش قراردهد تا خاک بخورند. نخستین آسیب دیدگی طولانی مدت کاسیراگی در سال ۱۹۹۸ رخ داد، زمانی که در چلسی بازی می کرد. او در دیدار برابر وستهام با دروازه بان حریف به شدت برخورد کرد و دچار شکستگی شدیدی از ناحیه پا شد. به خاطر این آسیب دیدگی شدید او بارها مجبور شد مورد جراحی قرار گیرد و در نهایت هم چاره ای جز خداحافظی از مستطیل سبز در سال ۲۰۰۰ نداشت.
۲- روبرتو باجو
باجو از بازیکنانی بود که نفرین آسیب دیدگی تا مدت ها گریبان گیرش بود. مصدومیتهای این بازیکن محبوب در کشور گاوبازی (ایتالیا) از ماه می ۱۹۸۵ آغاز شد. تنها 18 سال سن داشت که از ناحیه رباط صلیبی دچار آسیب دیدگی شد و شش ماه نتوانست در میادین حاضر شود. باجو پس از بازگشت به مستطیل سبز هم بلافاصله دوباره از همان ناحیه دچار آسیب دیدگی شد و تا پایان فصل نتوانست پا به پای هم تیمیهایش بازی کند.
اما نفرین تمام نشده بود در سال ۱۹۹۴ هم این بار از ناحیه غضروف زانو آسیب دید و 5 ماه نتوانست حس ضربه زدن به توپ را بچشد. این پایان آسیب دیدگی های باجو نبود او در فوریه ۲۰۰۲ زمانی که در برشا بازی می کرد دوباره از همان ناحیه آسیب دید و مدت زیادی دور از میادین ماند تا او هم یکی از بدشانسهای این فهرست باشد و رسما فوتبال او با این مصدومیت های شدید و طولانی به اتمام برسد.
زمانی که در زمین فوتبال میدوید همه گمان میکردند که روزی از او به عنوان جایگزین ژاوی در بارسلونا یاد خواهد شد اما این بازیکن اسپانیایی بر خلاف انتظارات از کاتالونیاییها جدا شد تا بازی در بایرن مونیخ را زیر نظر پپ گواردیولا تجربه کند. آلکانترا مدت ها بود که با آسیب دیدگی روز را به شب میرساند و حتی به خاطر آسیب دیدگی نتوانست در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل به میدان برود. تیاگو آلکانترا از ناحیه رباط صلیبی دچار آسیب دیدگی شد اما آسیبش به گونهای بود که انتظار میرفت به میدان بازگردد اما از بدشانسی او این آسیب دیدگی در جریان بهبود دوباره وخیم شد و بازگشت او به مستطیل سبز را در هاله ای از ابهام قرار داد. معلوم نیست چه وقت دوباره می تواند پا به توپ شود. آلکانترا هم همانند برخی از ستارگان دنیای فوتبال مصدومیتی را تجربه کرد که آنچنان جدی نبود و میتوانست دوباره به میادین باز گردد ولی بد شانسی یا درمان نامناسب اجازه این کار را به او نداد.
در بخش دوم مصدومیت در فوتبال از بازیکنانی خواندیم که آسیب دیدگی را در زمین فوتبال تجربه کردند. این آسیب دیدگیها گاهی میتوانند باعث افزایش پشتکار بازیکن برای بازگشت به فوتبال شوند اما در مقابل اگر درمان درست و مناسب برای این ورزشکاران صورت نگیرد، آسیبها میتوانند دلیلی بر پایان دوره کاری و حرفهای آنان باشد. ممنون که همراه همیشگی مجله هوادار هستید.
نویسنده: مهراد پیشقراول