10 استادیوم عظیم جهان، اجماع به وقت ورزش (قسمت دوم)

از زمان پیدایش ورزش، آنان که دستی در این حرفه داشتند متوجه شدند که مردم از تماشای این موضوع لذت می‌برند و از این رو بشر همواره در تلاش بوده تا اماکنی با هدف گردآوری تماشاگران بسازد. این سازه ها که با نام تئاتر در قدیم و ورزشگاه یا استادیوم در زمان حال آنها را می‌شناسیم، از زمان های خیلی دور که رقابت‌ خونینِ گلادیوتورها برایمان جذاب بود، تا حالا که برای هواداران تیم مقابل شعار می‌دهیم، همیشه مکانی بوده‌اند تا فارق از هر گونه فکر و خیالی، تنها برای دیدن رقابت‌ها و چشیدن طعم هیجانِ ورزش، کنار هم باشیم و یک صدا تشویق کنیم. در این مقاله ما سعی داریم تا 10 ورزشگاه با بیشترین گنجایش را به شما معرفی کنیم پس با مجله هوادار همراه باشید.

 

4- عشق در پنسیلوانیا

 

 

 

در ایالت پنسیلوانیا، آمریکا، دانشگاهی واقع شده که تیم راگبی‌اش در میان دانشجویان از محبوبت قابل توجهی برخوردار است. باشگاه راگبی نیتانی لاینز. سوال اینجاست که هزاران تماشاگر عاشق و مشتاق این تیم، رویداد ورزشی مورد علاقه‌شان را چطور باید ببینند؟ جواب کوتاه است، ورزشگاه بیور!!

سال 1959 بود که زمینی برای احداث ورزشگاه و زمین تمرین تیم تهیه شد و دقیقا 17 سپتامبر سال بعد با ظرفیت گنجایش حدود 46 هزار نفر، استادیوم بیور افتتاح شد. سخت است باور کنیم که این ورزشگاه در سال 2018 رکورد حضور  حدود 111 هزار نفر را ثبت کرده. دلیلش تنها عشق خالص هواداران بود که باعث شد از سال 1960 تا 2011 مسئولین ورزشگاه تلاش کنند تا ظرفیت را تا حدود 106 هزار نفر افزایش دهند.

 

3- خانه وُلوِرین ها، عمارتی بزرگ

 

 

 

در میشیگان، باز هم آمریکا، ورزشگاهی قراردارد که در سال 1927 با رقم 1.4 میلیون دلار(نرخ سال 2016) ساخته شد. برای اطلاع باید بگویم آن سال ها این قیمت (950.000 هزار دلار)، رقمی سرسام آور به حساب می‌آمد.

نام مستعار آن خانه بزرگ است و لقب تیم میزبانش وُلوِرین. ورزشگاه میشیگان، خانه تیم راگبی دانشگاه میشیگان است که در حال حاضر بزرگترین ورزشگاه در آمریکا به شمار می‌رود. این ورزشگاه در همان سال ابتدایی تاسیس تنها 72 هزار نفر گنجایش داشت و به تدریج تا سال 2015 تعداد 107 هزار نفر را می‌توانست در خود جای دهد. با این حال در سال 2013 رکورد حضور 115 هزار نفر در این ورزشگاه ثبت شد.

 

2- دریاچه نمک

 

 

 

برای دیدن نامزد دوم در لیست به شهر کلکته در هند می‌رویم. 10 کیلومتر را به سمت شرق این شهر طی کرده ایم که در تصویر ورزشگاهی بیضی شکل و استوانه‌ای پدیدار می‌شود. سالت لیک (Salt Lake) که نام اصلی‌اش یووا بهراتی کریرانگان (ورزشگاه جوانان هند) است، کاربری چند منظوره داشته و آدرسش هند، بنگال غربی، کلکته، بیدانگر می‌باشد.

به لطف اطلاعاتی که در جست و جو‌های اینترنتی به آنها برخوردیم (ضد و نقیض فرواوان)، گزارش شده که این ورزشگاه از 65 تا 120 هزار نفر گنجایش دارد. اگرچه این اطلاعات کاملا درست نیستند پس ما معتبر‌ترین منبع را شاخص تحقیقات قرار دادیم. ساخت این ورزشگاه در سال 1984 میلادی به پایان رسید و ابعادی 105 در 68 متری دارد. مالکیت این ورزشگاه در اختیار کنفدراسیون فوتبال هند است که به آن جنبه دولتی می‌دهد. با این که گنجایش سالت لیک 120 هزار نفر است، اما در سال 1997 و در جریان بازی دو تیم بَنگالِ شرقی و موهان باگان که با نتیجه 4 بر 1 به سود قرمز و طلایی‌های بنگال به پایان رسید، 131 هزار و 781 نفر در ورزشگاه حضور داشتند یعنی حدود 12 هزار نفر بیشتر از ظرفیت. این استادیوم. همچنین از زور تاسیس تا به امروز خانه تمرین و بازی‌های 5 تیم هندی است.

-     تیم فوتبال هند از سال 1984 تا کنون

-     تیم فوتبال بنگال شرقی از سال 1984 تا کنون

-     موهان باگان از سال 1984 تا کنون

-     محمدان از سال 1984 تا کنون

-     اتلتیکو کلکته از سال 2014 تا کنون

 

1-   مِی دِی، ورزشگاه خونین، بزرگترین ورزشگاه جهان

 

 

 

بزرگ ترین ورزشگاه جهان، با رکورد حدود 190 هزار نفر گنجایش. تصورش سخت است اگر بگویم در این ورزشگاه سران یک حکومت سوزانده شدند؟ ما این ورزشگاه را مخوف ترین مکان برای هواداران لقب دادیم.

 ورزشگاه مِی دِی (گشایش یافته در روز می) بزرگترین و ترسناک ترین ورزشگاه جهان، در پیونگ یانگ کره شمالی است. درست شنیدید، کره شمالی. سازه‌ای عظیم که تنها 2 سال و نیم ساختنش به طول انجامید.

این ورزشگاه  با آن 16 طاق قوسی‌اش، در یکی از جزایر کوچک شهر پیونگ یانگ همانند گلِ مَنگُولیا جا گرفته. از حقایق جالبش سقف آن است که در ارتفاع 60 متری از سطح زمین، 60 متر از فضای داخل ورزشگاه را به همراه 40 متر از فضای بیرونی آن پوشش می‌دهد. این موضوع باعث شد تا ورزشگاه جایزه بهترین طراحی ابداعی را از جشنواره خلاقیت های ژنو دریافت کند.

حقیقتی دیگر، نام انتخاب شده برای این ورزشگاه است، اول مِیِ 1989، روز افتتاح آن بوده که نامش هم از همین روز گرفته شده. روز کارگر، با اهمیت ترین روز در تقویم کشور کره شمالی با حکومتی کمونیسم.

داستان ساخت این ورزشگاه از یک چشم و هم چشمی آمده است. سال 1984 کشور همسایه، کره جنوبی برای میزبانی از المپیک 1988 ورزشگاهی با گنجایش 70 هزار نفر ساخت. از همین رو، کره شمالی نیز تصمیم گرفت برای عرض اندام در عرصه معماری، ورزشگاهی بسازد که سرانجام پس از 2 سال و نیم، رانگرادو مِی دِی افتتاح گردید. در جایی که ورزشگاه کره جنوبی برای المپیک استفاده شد، همسایه شمالی از غول معماری خودش برای افتتاحیه سیزدهمین جشنواره جوانان و دانش‌جویان و اعدام فرمانده‌هایی که برای ترور کیم جونگ ایل نقشه کشیده بودند استفاده کرد. تنها یک سال از افتتاح ورزشگاه گذشته بود که در حضور همگان ، فرماندگان خاطی در آتش خشم رهبر کشور زنده زنده سوزانده شدند تا درس عبرتی باشند برای کسانی که رویای کودتا دارند. البته ورزشگاه مِی دِی تنها ورزشگاه با لکه خون در دنیا نیست.

 

ظرفیت ورزشگاه رانگرادو با 2 طبقه در شرایط عادی 150 هزار نفر است با این حال اگر حتی فواصل سکوها را هم حساب کنیم حتی تا مرز 200 هزار نفر می‌توانند در ورزشگاه حاضر شوند. در سال 1995 و در جریان رقابت‌های کشتی سال، 190 هزار نفر در ورزشگاه حاضر شدند تا رویدادی بزرگ را در جهان ورزش کشتی ثبت کنند.

ورزشگاه رانگرادو مِی دِی، زمین فوتبالی هم مساحت با زمین فوتبال ورزشگاه نیوکمپ بارسلونا دارد اما پیست تارتان اطرافش بزرگترین پیست در دنیا است.

ورزشگاه 80 درب ورود و خروج دارد، 10 پله برقی و چندین آسانسور را درون خود جای داده و بهترین سالن های ورزشی را به مراجعه کنندگان ارائه میدهد.

انقدر ساده به این ورزشگاه نگاه نکنید، در داخل مجموعه سالن های ریکاوری، استخر سرپوشیده، اتاق پذیرایی مجلل و سالن های رسانه‌ای گنجانده شده.

همچنین مهم ترین مراسم که سالانه در این ورزشگاه رخ می‌دهد “mass game” است که در طول اجرای آن، نمایش ژیمناسیک عجیبی با تعداد نزدیک به 100 هزار ورزشکار انجام می‌شود و شرکت کنندگان به مدت یک ساعت و نیم حرکات آکروباتیک خود را با موزاییک های غول‌آسا به نمایش میگذارند. این نمایش رکورد بزرگترین تصویر جهان را دارد و جز معدود زمان‌هایی است که توریست ها نیز میتوانند از تماشا آن لذت ببرند.

 

 

نویسنده: مهراد پیشقراول